Mannenpijn

Ik wil graag een column met jullie delen. Hij komt uit het Dagblad van het Noorden van donderdag 20 december 2012 en heeft een speciaal plekje bij ons op de koelkast.

Er is iets vreemds met mijn empathisch vermogen. Ik vind mannen veel zieliger dan vrouwen. Als een oud vrouwtje valt en haar arm breekt, dan is dat naar. Ik help en denk er dan nooit meer over na. Maar als een oud mannetje met een boodschappentas probeert over te steken, bloedt mijn hart. Net als wanneer ik een oudere man alleen in het café zie zitten. Ik fantaseer er direct bij dat hij heel eenzaam is. Hij kan natuurlijk ook gevlucht zijn voor zijn zeurende vrouw en het heerlijk vinden dat hij eindelijk even de krant kan lezen. Ik merkte het deze week nog. Bultrug Johannes lag eenzaam te sterven. Verschrikkelijk. Maar toen ik later hoorde dat het eigenlijk een ‘Johanna’ was, was ik eigenlijk opgelucht. Ik vond het niet meer zielig, en gooide meteen met termen als ‘natuurlijke selectie’ en ‘zo is het leven’. Bizar.
Misschien komt het omdat ik weet dat vrouwen heel wat kunnen hebben. Ongesteld worden, bevallen, voor kinderen zorgen, al dat soort ellende. Vrouwen zijn sterk. ‘Het gaat prima hoor’, zegt mijn oma als ze net een rotsmak heeft gemaakt. Vier dagen later blijkt ze al die tijd te hebben rondgelopen met een gebroken voet. Dat zie ik een man echt niet doen. De pijn van een man vind ik onverdraaglijk. Deze week is hels: vriend heeft kiespijn. Nou heb ik wel geleerd niet bij elk hoestje naar de apotheek te vliegen (hij zegt dan namelijk op mijn weg naar buiten: ‘neem je ook donuts mee?’), maar dit is anders. Kiespijn waardoor hij ’s nachts uren op de bank gaat zitten en voor zich uit staart. Dus ga ik ook bed, voer ik hem glaasjes water en aai over zijn rug. Ik voel me pas weer goed als hij om donuts zeurt. Mannenpijn.

Dit prachtige verhaaltje is geschreven door Rosa Timmer en ik vind hem echt ontzettend goed! Want, dames. Denk er eens over na. Eigenlijk heeft zij groot gelijk. Als ik tijdens het werken een man alleen zie winkelen of in het restaurant met een koffie met appeltaart zie zitten dan geeft dat je toch een bepaald gevoel van binnen. Eigenlijk is het een stereotypering, maar onbewust denk ik er toch zo over na.

Wat denk jij er eigenlijk van? Ben jij het met mij en Rosa eens of denk je er anders over? Ik ben wel nieuwsgierig 🙂

Advertentie