Nog drie dagen.
Nog drie dagen moet ik de blouse aan en draag ik het naamplaatje.
Na vijf weken is het avontuur voorbij en hoef ik nooit meer.
Nooit meer praktijk lopen. Nooit meer zeuren over studenten die niet luisteren.
Nooit meer roddelen over de chef kok of feedback schrijven voor jouw eerste en tweedejaars.
Nooit meer een staff meeting.
Al helemaal nooit meer discussiëren met een andere manager of jij die bloemen weggooit of dat zij dat doet.
Om daarna sorry te zeggen en de vrede proberen te bewaren.
Vrijdag is mijn laatste dag.
Mijn laatste dag praktijk ooit.
…
Het voelt een beetje vreemd. Nu al. We gaan taartjes eten en blij zijn dat de vijf weken om zijn. Maar ik zal het missen. Het is zelfs een beetje beangstigend. Het is nu echt voorbij. Ik word echt groot. Ik moet zo meteen echt de grote mensen wereld in om op stage te gaan en daarna een echte baan te zoeken.
Vrijdag zeg ik al een klein beetje vaarwel tegen mijn studentenleven. Die praktijkuren waren namelijk een heel groot deel van studententijd. Wat heeft dat veel zweet en moeite gekost, onzekerheid en irritaties en nog veel meer plezier. Blij zijn dat alles uiteindelijk goed gaat en opgelucht zijn dat ik na een lange shift in het restaurant eindelijk die verdomde hakken uit mocht doen.
Vrijdag is dus mijn allerlaatste dag praktijk en hoewel het fijn is om dat hoofdstuk achter me te laten ben ik toch wel wat bang voor de rest wat gaat komen. Ik ben er klaar voor, maar met heel veel plezier terug denken aan die praktijk dagen.
Die waren eigenlijk zo slecht nog niet.
The Jildou Diaries 