Het was een bijzonder moment. De allereerste aflevering die ik keek. Ik had er een sceptisch gevoel bij. Waarom zou ik aan de zoveelste serie beginnen met de mogelijkheid dat ik weer tot midden in de nacht naar mijn laptop scherm aan het kijken was. Het ging dan wel over SATC, maar de eerste film vond ik eigenlijk niet zo boeiend en Carrie zou nooit mijn beste televisie vriendin kunnen worden. Dat was mijn eerste indruk. Maar nu? Na zes seizoenen ben ik verkocht. Hoe had ik dit zo lang kunnen uitstellen? Het was niet wat ik gewend was. Het gaat niet over buitenaardse wezens of wie het populairste, mooiste en gemeenste is van New York. Goed, dat lieg ik. Het gaat juist over buitenaardse wezens. Het buitenaardse soort dat mannen heet. Daar kunnen wij als dames een heel blog mee vullen, maar ze worden prachtig beschreven in Sex and the City. Iedere versie komt tevoorschijn en als je goed oplet is het niet alleen voor de lol, maar kun je er ook nog iets van leren ook nog. Twee vliegen in 1 klap, mooi excuus om te beginnen aan een serie toch?
Ik ben een paar week geleden opnieuw begonnen aan de serie en het is nog steeds leuk terwijl ik bij verschillende andere series niet zo graag de afleveringen extra wil zien. Het is even voor de leuk, ontspanning en lang niet zo ‘ik moet dit afkijken, want anders weet ik niet hoe het afloopt’ met gevolg dat we tot drie uur in de nacht nog naar ons laptop scherm staren en vechten tegen de slaap. Herkenbaar?
Ik kan met volle teugen genieten van de schaamteloos gesprekken over seks, relaties en cocktails. Of ze nu op een yoga matje staan of aan een tafeltje in een koffie zaak, alles wordt er uitgegooid. Alhoewel ik niet altijd even blij word van het gekreun en gesteun in elke aflevering. Wat me wel opvalt is dat we Carrie veel minder vaak ‘bezig’ zien dan de rest van de dames. Samantha blijft geen aflevering gespaard en Miranda kan er ook wat van. Maar goed, het woord sex staat niets voor niets in de titel.
Ik ben alleen niet z’n grote fan van de big mister Big show. Aan/Uit, Aan/Uit. Alsof het een lichtknop is. Ik vind Aiden daarin tegen wel helemaal leuk. Mister Big met zijn grote ego, eigen chauffeur en charmeur verhalen. Ik vind hem een beetje een gladjakkes.
Over de kleding zijn de meningen verdeeld. Blijkbaar hadden ze tien jaar geleden in New York nog geen bh’s, want je kunt niet om die nipples heen. Kleine ergernis. De jurken zijn prachtig, spijkerbroeken een beetje te hoog, maar schoenen om een moord voor te plegen. Behalve met bont, daar krijgt niemand mooie voeten van.
Als jullie me willen excuseren? Ik heb nog twee seizoenen om van te genieten.
The Jildou Diaries 