Op dit moment zit ik lekker op de bank en vond ik het wel weer eens tijd voor een verhaaltje. Gewoon even kletsen. Het is de laatste tijd toch akelig stil geweest. Ik kreeg gewoon even geen woord meer op papier en het lukte me gewoon even niet om een verhaaltje te vertellen. Ik kon namelijk geen ander onderwerp bedenken dan schrijven over hetgene wat ik je vandaag vertel.
Mijn huisgenootje is twee week geleden plotseling overleden. Een onbekende hartafwijking deed haar leven stoppen en dat terwijl ze nog maar twintig jaar was. Mijn vrolijke buurvrouw was er opeens niet meer. Er kwam een prachtige begrafenis, het voelt nog steeds als een nare droom. Haar spullen staan nog op haar kamer, haar fiets staat nog tegen het hek en het lijkt soms alsof ze zomaar weer binnen kan lopen.
Nog nooit heb ik een sterfgeval zo dichtbij meegemaakt en ik vind het zo raar. Het is zo onwerkelijk om te bedenken dat van het één op het andere moment haar leven voorbij was. Niemand heeft afscheid van haar kunnen nemen en ook niemand heeft haar kunnen redden omdat het zo snel ging.
Tijdens de begrafenis werden verhalen verteld over haar avonturen, herinneringen over haar gedeeld en ook haar toekomst die ze al helemaal uitgestippeld had werd gedeeld. Raar om te beseffen dat het dus echt zomaar in één keer over kan zijn.
Ik wilde mijn gedachten op papier zetten, maar wist niet of ik daar goed aan deed. Kan en wil ik de hele wereld wel vertellen wat er gebeurde? Is het aan mij om dit te schrijven en hoe moet ik het verwoorden? Het is nu twee weken geleden en toch wilde ik het je vertellen. Het is mijn manier om het te verwerken en ik heb het een plekje kunnen geven. Het is een nare ervaring, maar de dood hoort bij het leven. Het is verschrikkelijk dat het al zo vroeg over moest zijn, maar de dokter vertelde dat het eigenlijk een wonder was dat ze nog zo lang van het leven mocht genieten.
Nu zijn we dus nog maar met zijn vieren in het huis. Ik hoor niet haar niet meer ’s avonds uren skypen met haar vriendje en ook haar havermoutpannetjes veroveren geen plekje meer op het aanrecht. Ze wordt gemist, maar het is een geruststelling dat ze geen pijn heeft geleden en dat ze alles uit het leven haalde wat erin zat.
Rust zacht lieve Anissa. Dat je ook nu maar een heleboel havermout mag eten 🙂
The Jildou Diaries 
Gecondoleerd en veel sterkte gewenst.
Mooi geschreven trouwens.
Dit verhaal doet mij terug denken aan een klasgenoot van mij die op 7december 2012 is overleden. Hij moest geopereerd worden aan een lekke hartklep dit was volgens de dokters een “simpele” ingreep. Dat geloof ik ook wel want die mensen doen dat natuurlijk dagelijks en bij hen is het een routine.
Maar bij de operatie is gebleken dat er nog een minuscuul gaatje zat tussen de beide hartkamers waardoor er zuurstof in de bloedbaan terecht is gekomen. Hierdoor zijn de hersenen opgezwollen en is hij in een coma beland waar hij niet meer uit wakker is geworden.
Dit alles gebeurde in ons laatste schooljaar tijdens de afstudeerstage. We hadden net een maand stage gehad. Wij zijn als klasgenoten een paar dagen later op school bij elkaar gekomen en hebben daar ook het herrinneringslokaal bezocht.
Bij de indrukwekkende begrafenis heeft het stagebedrijf van hem het licht en geluid verzorgd.
Ook wij als klasgenoten missen hem nog vaak.
Tijdens de diplomauitreiking hebben we dan ook weer stil gestaan bij deze heftige gebeurtenis.
Jeetje wat heftig. Ik zit hier met het kippevel op mijn armen je verhaal te lezen. Zeker als het zo snel en onverwachts gebeurt, is het heel moeilijk om echt tot je door te laten dringen wat er is gebeurd. Sterkte. 😉