Ik had grote verwachtingen. Misschien waren ze te hoog. Soms heb je dat, je start een film met de gedachte dat de film je van je stoel zal blazen en dat je niet kan geloven wat er gebeurd. Dat deed ik, maar nadat de film was afgelopen zat ik nog steeds op mijn stoel en was ik teleurgesteld. Ik had een hele andere film voorgesteld. Misschien verwachte ik dan toch teveel in een goed einde.
Ik heb het over de film ‘The Normal Heart‘. De film speelt zich af in de jaren tachtig in New York. De eerste tekenen van HIV-AIDS komen tevoorschijn en de gehele homogemeenschap probeert te vechten voor erkenning, onderzoek en hulp samen met een dokter die als één van de weinigen het gevaar ziet. Ze proberen erkenning te krijgen voor hun zeer grote probleem, maar er gebeurde niets. Helemaal niets en dat vond ik onwijs jammer. Ik wil niet zeggen dat het geen indruk heeft achter gelaten. De gehele gemeenschap probeerde zo hard erkenning te krijgen en ze werden zo genegeerd, gediscrimineerd en niemand wilde ze helpen. Wat voel je je dan machteloos als iedereen om je heen doodgaat en dat er niemand in de politieke wereld die het wat kan schelen of wil helpen omdat het in de homogemeenschap is. Er zit eigenlijk geen happy ending aan en dat hoorde ook eigenlijk niet bij deze film, maar ik had het persoonlijk fijner gevonden dat er daadwerkelijk een kleine doorbraak plaatsvond. In plaats van twee uur kijken en uiteindelijk niet weten wanneer de overheid wel luistert en daarmee het onderzoek start.
Een heel groot pluspunt van de film was de cast. Jeetje, wat heb ik daarvan genoten! Ze waren gewoon perfect. Iedereen speelde zijn rol met zoveel overgave en ze zijn niet bang om shockerende scenes te laten zien met veel seks, sterk vermagerende mannen en hele zieke patiënten. Mijn grote tv liefde Matt Bomer veranderde in een heel erg zieke vermagerde patiënt en dat was heel heftig. Ook andere castleden zoals Mark Ruffalo speelde fantastisch, hoewel ik hem soms wel een klap in zijn gezicht wilde geven. Jim Parsons (die ook Sheldon speelt) had ook een grote rol en hoe bijzonder was het om hem eens wat anders te zien doen dan Sheldon spelen.
De film heeft dus echt wel indruk op me gemaakt. Hoe machteloos en verschrikkelijk zal je je voelen als man in New York rond die tijd. Geen ziekenhuis die wilt hebben, een piloot die niet met je wilt vliegen en helemaal niemand die geld geeft voor onderzoek. Je verliest je vrienden meer en meer en je kunt er helemaal niets tegen doen. Wat een verschrikkelijk gevoel moet dat zijn! De cast vond ik ook echt heel fijn, maar ik had graag nog een kleine doorbraak gezien. Een klein lichtpuntje in de duisternis.
Heb jij er wel eens van gehoord of toevallig ook gezien? Ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
The Jildou Diaries 