Mee op reis: Nikon Coolpix S9700

Dit pareltje had ik op mijn verlanglijst gezet. Mijn verlanglijstje voor Sinterklaas. Helaas viel deze nét iets buiten het budget van €25,- en kon ik deze niet tussen mijn cadeautjes vinden. Niet erg verrassend, want met zijn €170,- valt hij natuurlijk ruim buiten dat budget. Nu moet ik dus zelf nog de euro’s bij elkaar sprokkelen om deze mee te nemen naar Helsinki.

Ik wilde graag voor mijn reis een camera mee. Niet de grote spiegelreflex camera want hoe mooi die foto’s ook zijn, ik zou mezelf niet kunnen vergeven als die kapot valt in de sneeuw. Ook is die meteen weer veel groter en zwaarder om mee te nemen. Mijn telefoon heeft natuurlijk ook een camera, maar als ik daar de foto’s mee moet maken kan ik een jaar later nog wel een keer heen. Dat wordt geen succes.

Nu heb ik dus mijn zinnen gezet op een Nikon Coolpix S9700. Niet belachelijk duur, als beste uit de test gekomen van de consumentenbond en goede reviews. Dus moet ik deze week waarschijnlijk nog langs de Media Markt, want Sinterklaas is helaas allang weer vertrokken naar Spanje en komt nog lang niet terug.

 

 

Nieuwe kerstkaartjes!

Het is weer bijna zo ver. De tijd van kaartjes versturen en ontvangen. Ik vind het altijd zo leuk om enveloppen open te maken en te kijken wie er nu weer aan ons heeft gedacht. En wanneer is dat nu de perfecte tijd dan met kerst?

Via een foto op Instagram van een oud-collega kwam ik op de website van Amber. Twee dagen later had ik mijn eerste bestelling in huis. Zo snel kan het gaan dus. Ik was echt meteen verliefd! Hoewel ik mijn kaartjes in een envelop doe en verstuur naar mijn liefste vriendinnen en familie zijn deze kaartjes ook perfect om in een fotolijstje te doen en ze een mooi plekje te geven.

Maar kijk dan hoe leuk ze zijn!

Zijn dat niet de leukste kerstkaartjes ooit? Ik kan niet wachten op ze op de bus te doen!

Dankjewel Amber! Ik weet ook waar ik mijn volgende verjaardagskaartjes vandaan haal!

De SPIbelt

Twee weken geleden kreeg ik de vraag van een vriendin wat ik voor mijn verjaardag wilde. Altijd z’n fijne vraag als je helemaal niets weet. Toen kwam ik terug van een rondje hardlopen en stuurde haar meteen een berichtje: ‘Ik wil wel graag een SPIbelt’. Op mijn verjaardag kreeg ik een klein pakketje in mijn handen gedrukt en daar was die dan. Eindelijk een plek voor mijn telefoon tijdens het hardlopen!

Normaal nam ik eigenlijk nooit mijn telefoon mee tijdens het lopen. Mijn vorderingen kan ik bijhouden met het Polar horloge en mijn muziek staat op de iPod die precies in het zakje op mijn rug past. Ook mijn huissleutel kan ik daar in kwijt en meer hoef ik tijdens een run niet meer. Totdat ik weer eens alleen ging rennen en ik het toch vervelend vond dat ik niet iemand kon bellen als er iets gebeurde. Ik heb het nog geprobeerd met een armband, maar laten we eerlijk zijn. Dat is ook niet echt de beste oplossing. Ik had al eerder goede verhalen gehoord over de SPIbelt en na één keer gebruiken ben ik ook om. Wat een GE-WEL-DIG ding is dat!

SPIbelt staat voor Small Personal Item belt. Ze beloven dat je telefoon, sleutels, een pasje en tot 5 gel packs in de belt kunnen. Toen ik het pakketje openmaakte vroeg ik me af wat ik in hemelsnaam nu had gevraagd. Daar gaan mijn telefoon en sleutels nooit inpassen. Maar wauw, wel dus! En er is zelfs nog ruimte over.

Maar dan de grote test. Als uiteindelijk alles erin zit, blijft hij dan tijdens het rennen nog wel zitten of kruipt het omhoog zo dat alles lekker mee swingt op je heupen? Helemaal niet juist. Het blijft echt perfect zitten en daar was ik best verbaasd over. Je voelt je spullen totaal niet zitten en dat is wel zo prettig tijdens het hardlopen. Die armband is alleen maar een zit in de weg, het gaat zweten en plakken en dan ook nog eens afzakken. Ik gooi die armbanden dus lekker de prullenbak in, want die heb ik nu niet meer nodig.

Mijn nieuwe telefoon!

Het duurde even, maar eindelijk lukte het me om via Marktplaats een nieuwe telefoon te bemachtigen. De meneer die hem had gekocht kon er maar niet aan wennen en vluchtte terug naar Apple. Des te beter voor mij natuurlijk, want deze telefoon is nog geen twee maand oud. Hartstikke fijn natuurlijk! Alles zat er nog bij. Oplader, bonnetjes, oordoppen en zelfs het doosje kreeg ik erbij.

Ik ben heel trouw bij Samsung gebleven. Mijn vorige Samsung kreeg na 2,5 jaar serieuze kuren, maar ik ben gewoon heel erg aan het systeem gewend en voelde me wel prettig bij Samsung. Deze telefoon heeft eigenlijk precies dezelfde knoppen, functies en lay-out. Hij is even groot als mijn oude telefoon en dat is fijn, want een gewone S4 vond ik toch echt veel te groot.

Eindelijk doet mijn GPS het weer en kan ik hem straks weer gebruiken als navigatie als het echt nodig is. Ook kan ik dan eindelijk de NIKE app gebruiken. De camera is beter en wat een verademing dat ik geen minuut meer hoef te wachten voordat Whatsapp is opgestart. Mijn oude telefoon was gewoon heel erg langzaam.

Helaas heb ik ook wat nadelen ondervonden. Grootste nadeel? Dat mijn camera geluid niet uit kan. Ik heb er al behoorlijk op los gegoogled, maar helaas is er een wet die het verplicht stelt om het geluid van de camera hoorbaar te houden in verband met privacy van anderen. Nu klinkt dit natuurlijk wel logisch, maar selfies maken in de trein, bus of openbaar wordt er een stuk minder leuk op en het geluid is gewoon behoorlijk hard. Ook mijn toetsenbord is behoorlijk vervelend, maar dat is een kwestie van wennen gok ik.

Verder ben ik onwijs blij met mijn nieuwe telefoon en kunnen jullie tijdens mijn sneak peeks een stuk betere foto’s verwachten. Ik ben helemaal happy de peppy en nu is het lekker snuffelen op Ebay en Etsy op zoek naar fijne hoesjes, want mijn nieuwe baby heeft wel een goed jasje nodig 🙂

Mijn telefoon is KAPOT

Vanmorgen was het weer zo ver. Ik werd wakker en kwam tot de ontdekking dat mijn telefoon weer niet had opgeladen. De oplaadkabel zat gewoon op zijn plek en hij zat ook gewoon in het stopcontact, maar er gebeurde niets. De telefoon werd alles behalve opgeladen. Dit was niet de eerste keer, maar wel de eerste keer dat hij helemaal niet meer reageerde op het heen en weer bewegen van de oplaadkabel.

Het moment was aangebroken. De telefoon is er klaar mee. Hij wil niet meer opgeladen worden. Hij wil het niet nog langer doen. Na twee jaar is het afgelopen. Hij heeft al teveel uren aan de oplader gelegen. De ingang is kapot en het enige wat ik nog over heb is 17%.

17% maar voor hoe lang nog? Hij ligt nu de hele dag aan de vliegtuig-stand en ik hoop dat hij het zo ook nog even kan volhouden, maar ik weet niet hoe lang ik het nog kan rekken. De procenten glijden langzaam naar beneden. Nog even en het is afgelopen. Dan kan ik niet meer bij mijn telefoon. Dan moet ik afscheid van hem nemen. Het apparaat dat me liefde bracht en ook wel eens een ruzie. Ik heb nachtenlang gepraat en Facebook pagina’s van bekenden en onbekenden bekeken. Ik heb de weg kunnen vinden via de GPS en hij heeft me zo vaak uit mijn dromen gerukt en wakker gemaakt. Die weg is nu bijna afgelopen. Het is mijn vriendje geweest voor zo lang. Nu moet ik toch wel afscheid van hem nemen. Het feest is afgelopen.

Ik ben straks telefoonloos. Ben benieuwd hoe lang ik dat ga volhouden. Voor nu koester ik de 16%

Minion Rush

Ik ben helemaal verslaafd! Ik heb een nieuw spelletje gevonden! En het is leuk!!

Iedereen kent vast Subway Surfer wel. Het spel dat je tussen de stilstaande en bewegende treinen door moet rennen en zoveel mogelijk punten moet verzamelen. Dit is hetzelfde verhaal alleen dan met Minions!

Jij wil graag Minion of the week worden, maar het is je deze week weer niet gelukt. Dus nu moet je racen! Op zoek naar banaantjes en punten om zo de beste minion te worden. 

Druk op PLAY en spelen maar! Eerst race je in Gru’s lab en daarna in de straat. Er volgen nog allemaal andere levels en nog meer uitdagingen! Samen met de minions en de banaantjes ga ik voor het hoogste aantal punten. Even wat meer informatie; ik sta op dit moment onderaan. Hoe kan het ook anders 🙂

Het spel heet ‘Verschrikkelijke Ikke’ en is verkrijgbaar in de Play Store. Let wel op, dit spel heeft erg veel Mb’s nodig dus hij is niet geschikt voor alle smartphone’s. Een superleuke versie op Subway Surfer die nu wel zijn beste tijd heeft gehad!

 

Candy Crush is nog nooit zo vervelend geweest!

Het was een maandagmorgen. Het zoveelste spelletjes verzoek op Facebook. Daar wordt niemand gelukkig van! Maar deze keer was ik gefascineerd. Misschien omdat het over snoepjes gaat of dat het eens wat anders was dan het boerderij spel. Ik gaf het een kans, maar het is eigenlijk best een leuk spel. Hoe verder je komt, hoe meer uitdaging en hoe meer mensen dit spelletje ook spelen. Dus nog meer levens vragen, vragen en vragen en opsparen 🙂 Maar dan kom je steeds een beetje hoger en wordt het steeds een beetje ingewikkelder. 

Opeens is daar de chocolade die je snoepjes opeet. Candy Crush die opeens zetten verkeerd doet, je daardoor je supersnoepjes kwijtraakt – of dat ligt aan mijn verkeerde bewegingen – en die levens die veel te snel opraken. Maar nu is het keerpunt gekomen! Ik ben er klaar mee! Ik zit al twee week, misschien wel drie week vast en ik kom gewoon niets verder. Dit level is me niet gegund. Na heel wat gevloek, gescheld en oefening ben ik eindelijk bij level 135. Is dit het nu? Is dit het einde?

 

Mijn level. Dodelijk voor je zelfvertrouwen als je in dezelfde situatie zit als ik. Twee keer, twee supersnoepjes combineren. Klinkt makkelijker dan het is. Deze twee bovenste scenario’s zijn er maar twee uit een zo’n grote collectie mislukte probeersels. Maar ondanks dat zal ik het nog wel eens proberen. Het spelletjes is leuk voor in de bus. Een beetje tijdverdrijf waar je onwijs gek van kan worden.

Wat willen we nog meer? Misschien dat ik dit level dan eindelijk een keer kan halen, zodat ik vast kan zitten bij level 136?

 

Ik ben mijn telefoon vergeten

Het was vanmorgen rond tien over tien. Ik had haast. Ik moest de bus halen. Ik leg mijn telefoon op de vensterbank. Doe mijn jas aan, pak mijn koffer, doe de deur op slot en merk bij de bushalte pas dat ik mijn telefoon ben vergeten. Potverdorie! Moet ik nu terug naar huis rennen voor mijn telefoon en mijn eerste klassen van de nieuwe module missen? Alleen maar voor mijn telefoon? Ik was nog even in gedachten totdat de bus eraan kwam en ik maar gewoon instapte. Dan maar zonder telefoon.

Dit gebeurde gisteren en ik moet zeggen dat het niet een wereldramp was. Ik ben deze twee dagen goed door gekomen. Gelukkig had ik mijn laptop en het was stiekem wel eens lekker. Geen ‘gezeur’ aan mijn hoofd.

Totdat je bedenkt dat je die nog moet whatsappen, je werk nog moet bellen en je ópeens heel nodig moet gaan Candy Crushen. Ja, dat gaat dan niet lukken natuurlijk. Gelukkig wordt mijn telefoon zo gebracht en heb ik hem vanavond weer terug. En stiekem heel leuk om te zien hoeveel gemiste whatsappen je hebt. POPULAIR! 🙂

Zou jij twee dagen zonder je telefoon kunnen?

Gevangen in mijn gedachten

Waarom ontsnap je niet gewoon? Ik hou je vast zonder dat ik het wil. Ik wil je vrijlaten, maar je blijft zitten. Ik wil dat je verdwijnt. Door de grote deur naar buiten stappen en nooit meer terug komen. Maar stiekem wil ik dat je blijft en nooit weer weggaat. We hebben het wel gezellig samen toch? Ik zit in tweestrijd. Je moet weg, maar je moet ook blijven. Misschien moeten we elkaar wat minder vaak zien.

Je zit altijd in mijn hoofd. Als ik wakker word, aan het werk ben, tijdens het sporten, als ik een broodje eet of als ik naar bed ga. Ik kan je zo moeilijk loslaten terwijl ik soms echt even een adempauze nodig heb. Even een moment zonder dat ik aan je denk. Even een moment om nergens aan te denken. Je vecht jezelf gewoon door die hoge muur heen die ik ooit voor mezelf heb gebouwd en je verwacht dat ik val voor die mooie praatjes waar je mee aankomt zetten. Vaak lukt het en ga ik overstag. Die hoge muur is in één keer omgevallen en het is moeilijk om hem weer op te bouwen. Ik probeer het. Ik probeer om er weer een hoge muur van te maken, maar je blijft maar in mijn hoofd zitten.

Je bent soms zo leuk en komt met lieve verhaaltjes aanzetten. Dingen waar ik blij van word, maar waar ik ook weinig nachtrust van krijg. Dan zit ik met een slaperig hoofd achter de kassa en probeer een redelijke excuus te bedenken voor het feit dat ik bijna in slaap val.

Dus Whatsapp! Je bent lief, maar ik kan niet langer altijd bij je zijn. Je vraagt teveel aandacht. Ik wil het niet uitmaken, maar we kunnen elkaar niet zo vaak meer zien.

Zullen we vrienden blijven?