7 dagen tot Helsinki

Zie je deze prachtige foto hierboven?  Deze foto kreeg ik van Hanna. Hanna is een Finse dame, net zo oud als mij, woont zelf in Helsinki, studeert tourisme aan dezelfde school en zal mijn tutor zijn in Finland. Voor de kerst stuurde ze me deze foto met de mededeling dat het daar -12 was en veel sneeuw lag. Ik werd er een beetje zenuwachtig van.

Wat een koud zeg! Hoe ga ik me daarop kleden, wat neem ik mee en moet ik nog iets halen? Zijn mijn handschoenen wel dik genoeg en hoeveel mutsen zal ik daar nodig hebben. Waarom koos ik niet gewoon voor Spanje? Het is daar misschien dan nu nog geen zomer, maar het is wel iets makkelijk om je daarop te kleden dan op -20. Ik moet nog maar even langs de winkel voor extra thermokleding. Het sleutelwoord is laagjes. Heel veel laagjes. Ik heb al een paar thermos leggings en een lange hardloopbroek onder de spijkerbroek doet echt wonderen, maar ik ben benieuwd naar al die sneeuw en kou.

De koffer is ook nog lang niet ingepakt. Deze staat zelfs nog in de winkel, maar kan ik gelukkig vandaag ophalen. Hopelijk blijft hij deze keer wel mooi dicht. Ook heb ik de tip gekregen om vacuümzakken te kopen. Zo kun je ruimte besparen in de koffer en dat willen we natuurlijk allemaal. Zo kan ik nog meer spullen meenemen, want ik weet echt niet wat ik allemaal mee moet nemen voor z’n lange periode. Nog iets om goed over na te denken.

Verder is gelukkig alles geregeld. Ik heb afgelopen vrijdag mijn vakken gekozen, vandaag mijn huur betaald (AUW), ik heb een kamer en een vliegticket. De snowboots zitten dan bijna in mijn koffer en ik moet dan nog wat kleine dingen halen, maar verder ben ik helemaal klaar voor!

De laatste week in Nederland gaat in.

Wat ik zeker niet ga missen in huis.

Gisteren en vandaag pak ik dozen in. Al mijn spulletjes die twee jaar een plekje hadden in Leeuwarden moeten nu weer terug naar Veenhuizen. Mijn tijd in Leeuwarden was heerlijk, maar vandaag vertel ik jullie iets over de dingen die ik zeker niet zal missen aan mijn studentenhuis. Wonen in een studentenhuis heeft zo zijn charmes. Je woont samen met een aantal huisgenoten, in mijn geval vier, deelt vaak de keuken en badkamer met deze dames of heren en komt elkaar tegen op de gang. De ene is heel smerig, de andere juist heel schoon. Je maakt een schoonmaakrooster waar bijna niemand zich aan houdt en een groepsapp waar de wildste verhalen de ronde gaan of misschien gewoon alleen wordt gebruikt voor het: ‘Wie haalt er wc papier vandaag?’ gesprek.

Ik vond het wonen met andere eigenlijk best gezellig. Maar wonen in een studentenhuis heeft ook zo zijn nadelen:

– De lawaaierige huisgenoot die altijd met de deuren slaat

– De koude vloer waardoor ik nooit op blote voeten kon lopen

– De eeuwige afwas op het aanrecht.

– Het gevecht wie er toilet papier moet kopen

– Het schoonmaak rooster waar bijna niemand zich aan hield.

– De douche die soms niet warm werd.

Maar verder heb ik hele warme gevoelens voor mijn studentenhuis hoor, ook al viel het bijna uit elkaar. . Mijn huisgenoten waren hele vriendelijke buurmeisjes. Ik had één van de beste plekjes van de stad. Mijn kamer was heerlijk en ik heb er onwijs van genoten. 

Op naar het volgende avontuur.

Voordat ik de deur achter mij dicht trek

Vanaf 1 januari 2015 ben ik mijn kamer kwijt. Dan is het hoofdstuk ‘Op Kamers’ afgesloten. In de kerstvakantie kan ik al mijn spulletjes inpakken en de deur achter me terug trekken om waarschijnlijk nooit meer terug te komen. Iemand anders gaat in mijn bed slapen, op mijn bank zitten en in mijn kamer wonen. Elke keer als ik op de fiets stap, uit bed kom of dans door mijn kamer bedenk ik me dat ik hier nog maar minder dan twee weken woont.

Maar voordat ik mijn spullen wegstop in dozen en op zolder zet, zijn er natuurlijk nog een paar dingen die ik wil doen voordat ik de deur achter mij terug trek. Gelukkig is het maar een kort lijstje:

♥ Pizza bestellen en opeten op mijn kamer

♥ Naar de snackbar op de hoek

♥ Naar het Fries museum

♥ Lunchen bij Broertje Broodhuys.

♥ Een avondje cocktails drinken bij Mango

♥ Boeken ruilen bij ‘Little Free Libary’ aan de overkant van mijn huis

Ik heb nog twee weken. Kom maar op met die pizza en patatjes 🙂

De laatste dag praktijk

Vrijdag was mijn laatste dag in het Stenden Hotel ooit. Nooit meer praktijk lopen en alles wat ik woensdag ook al met jullie deelde. Maar ik dacht, misschien is het leuk om de laatste dag ooit vast te leggen. Gewoon met foto’s wat ik zo door de dag deed die vijf weken lang. Nu moet ik meteen erbij zeggen, vrijdags waren de onproductieve dagen van de week en de laatste ooit al helemaal.

Maar vrijdagmorgen om kwart over zes ging de wekker, aankleden, ontbijten en op de fiets naar school.

 

Mijn jas en tas wegleggen in de kluisjes op school en sleutels ophalen.

 

Klaar voor de laatste dag ooit. De gangen van hotel zijn ’s morgens om zeven uur nog heerlijk rustig.  

Dan is het tijd om plaats te nemen in ons kantoortje. Licht aan, computer aan en de mails checken. Ook is het tijd voor mijn eerste kopje thee van die dag.

 

 

Voor zeven uur stond de eerste bestelling al voor de deur dus uitpakken maar. Ook het sorteren van de werkbank is een ochtend klusje.

Bestelling is uitgepakt en wijnen moeten allemaal richting de glasbak. Ook de aantekening van mijn leraar bekijken. Met gekras van mij, de docenten en mijn mede manager was er helemaal geen touw meer aan vast te knopen. Het was echt een onwijs lastig onderwerp, maar gelukkig is het nu helemaal goed gekomen. Ondertussen ruim ik meer bestellingen op, drink ik nog meer thee en behandel ik interne bestellingen van andere afdelingen zoals de keuken en het restaurant.

 

Tien uur betekent staff meeting. Met alle derdejaars managers bespreken we de gebeurtenissen van de laatste week met betrekking tot het hotel en de cijfers die daarbij horen. Ook krijgen we taart en chocolade melk, omdat het onze laatste dag is. Deze vrijdag is zo slecht nog niet.

Dan werp ik een blik op het container hok. Boem, schrik! Wij maken echt een heleboel rotzooi! Vooral omdat dit maar van drie dagen is. DRIE! Gelukkig worden de containers geleegd.

Verder met serieuze zaken. De voorraad van de kasten controleren en aanpassen.

Daarna is het gedaan met de serieuze zaken en de foto’s. Ik en Laura eten nog meer taart, kletsen met andere managers, schrijven wat feedback voor elkaar en voor de tweedejaars studente en ontvangen we nog een bestelling van Hanos en Lindenhoff. Daarna is het half twee. Tijd om naar huis te gaan en afscheid te nemen van de afdeling. Wat baalde ik ervan toen ik hoorde dat ik Inkoop manager was geworden, maar wat was het leuk en wat heb ik veel geleerd van deze vijf weken.

Nu is het tijd voor het echte leven!

Een hoofdstuk afsluiten

Nog drie dagen.

Nog drie dagen moet ik de blouse aan en draag ik het naamplaatje.

Na vijf weken is het avontuur voorbij en hoef ik nooit meer.

Nooit meer praktijk lopen. Nooit meer zeuren over studenten die niet luisteren.

Nooit meer roddelen over de chef kok of feedback schrijven voor jouw eerste en tweedejaars.

Nooit meer een staff meeting.

Al helemaal nooit meer discussiëren met een andere manager of jij die bloemen weggooit of dat zij dat doet.

Om daarna sorry te zeggen en de vrede proberen te bewaren.

Vrijdag is mijn laatste dag.

Mijn laatste dag praktijk ooit.

…

Het voelt een beetje vreemd. Nu al. We gaan taartjes eten en blij zijn dat de vijf weken om zijn. Maar ik zal het missen. Het is zelfs een beetje beangstigend. Het is nu echt voorbij. Ik word echt groot. Ik moet zo meteen echt de grote mensen wereld in om op stage te gaan en daarna een echte baan te zoeken.

Vrijdag zeg ik al een klein beetje vaarwel tegen mijn studentenleven. Die praktijkuren waren namelijk een heel groot deel van studententijd. Wat heeft dat veel zweet en moeite gekost, onzekerheid en irritaties en nog veel meer plezier. Blij zijn dat alles uiteindelijk goed gaat en opgelucht zijn dat ik na een lange shift in het restaurant eindelijk die verdomde hakken uit mocht doen.

Vrijdag is dus mijn allerlaatste dag praktijk en hoewel het fijn is om dat hoofdstuk achter me te laten ben ik toch wel wat bang voor de rest wat gaat komen. Ik ben er klaar voor, maar met heel veel plezier terug denken aan die praktijk dagen.

Die waren eigenlijk zo slecht nog niet.

De aanmeldingsprocedure

Gisteren heb ik de aanmelding de elektronische deur uit gedaan. Net een week voor de deadline en met een motivatiebrief waar ik een hele middag over gedaan heb is het gelukt en heb ik mijn aanmelding voor de uitwisseling per mail verstuurd. Eindelijk!

Maar waar gaat de reis nu naar toe? Vorige week deelde ik jullie dat ik er nog niet helemaal uit was. Ik als eeuwige twijfelkont moest een keuze maken tussen Birmingham of Australië. Na een gesprek met mijn studiecoach en mijzelf  heb ik de keuze gemaakt. Het gesprek met mijzelf had toch de doorslag, praten met jezelf kan heel verlichtend zijn. Ik ken mezelf en ik heb, hoe graag ik het niet zou willen, last van heimwee. Het is een gevoel. Je kunt er weinig aan doen of tegen doen en daar moet ik dan maar gewoon door één deur mee gaan. Met die reden in het achterhoofd ben ik toch voor Birmingham gegaan. Het is dichterbij, goedkoper en mijn zusjes, ouders, vrienden en vriendinnen kunnen zo met EasyJet in drie uurtjes bij mij op de stoep staan of ik bij hun. Hartstikke gezellig 🙂 Dat reisje maak je niet zomaar naar Lismore.

Nu blijft Australië natuurlijk altijd wel in het achterhoofd zitten en misschien ga ik er wel nooit heen op vakantie, maar ik voel me prettiger bij deze keuze. In Australië wil je surfen, zwemmen en rond het kampvuur marshmallows roosteren en gitaar spelen. Daar wil je niet met school bezig.

Nu maar hopen dat alles goed komt. Ik wandel in ieder geval nu door de straten van Antwerpen te genieten van de Belgische chocolade, sneeuwvrije paden en de gezelschap van mijn vriendje.

Het kan de kast weer in

Gisteravond was het de laatste keer.

Vijftig personen, vijf gangen menu.

 

Praktijk is afgelopen.

Voor dit jaar dan.

Het uniform kan de kast weer in.

De schoenen weer op zolder.

Het was gezellig.

Misschien dat ik het zelfs een beetje ga missen.

Een heel klein beetje maar hoor 🙂

Een cappuccino maken is topsport

Een cappuccino. De vrouwenversie van koffie noem ik het maar. Vergeef me, ik ben geen koffiedrinker en ik ken geen man die dit drinkt. De cappuccino is een Italiaanse koffie wat oorspronkelijk uit Wenen komt. Het is eigenlijk bestemd als ontbijtdrankje, maar wij Nederlanders drinken het over de hele dag. Dat kan hier zonder raar aangekeken te worden.

Maar die cappuccino maken is móéilijk! Na een week cappuccino’s maken en veel te veel melk geschuimd in de bar zou je denken dat het nu zo langzamerhand wel lukt, maar nee hoor. Cappuccino’s maken is topsport. Goede filter, goede hoeveelheid koffie, in de machine draaien, koude melk, opschuimen, niet te heet, niet te koud, kloppen, ronddraaien en dan nog in het kopje schenken. Het liefst nog met een hartje of een kerstboom en ook nog vier tegelijk.

De melk moet in het kannetje. Het moet koud zijn, want dan schuimt de melk het gemakkelijkst. Te lang schuimen is weer te hard. Alleen het bovenste laagje is schuim en de rest melk, dan de espresso nog zetten.

Ik stel voor dat we gewoon met zijn allen thee drinken. Is een stuk barpersoneel vriendelijker 🙂

Restaurant week 1? Check!

Het is zaterdagavond en ik hang op de bank. De lekkere warme Primark sokken aan, de voetjes omhoog, de pyjamabroek aan en het vest van Ealse. Mijn voeten zijn zwaar en bijna blauw van de hakken waar mijn tenen goed in worden afgekneld. Mijn uniform ruikt nog naar barbecue van afgelopen donderdag en er zit nog geen ladder in mijn panty.

De feedback voor de eerstejaars is geschreven en net wanneer ik vanavond bijna naar huis kon, kwamen er nog mensen de bar binnenlopen. Roomservice brengen en opeens een jongeman in alleen een handdoekje die de deur opendoet. Niet z’n fijne verrassing op de zaterdagavond. Het maken van koffie’s, mixdranken maken en bier tappen zijn een paar werkzaamheden. Waar ik bier tappen het leukst vind, vind ik cappuccino’s maken stom.

Ik ga zo lekker slapen. Morgen een fijne avond vrij waar mijn ouders ’s middags bij me komen eten en ik ’s avonds mijn lieve vriendje op bezoek krijg. Tussendoor is het wasdag, want maandag moet ik wel weer paraat staan in een schoon uniform en daar hoort geen barbecuegeur bij. Dan is het tijd om leidinggevende te zijn in het restaurant. Nog een week pijnlijke voeten, borden sjouwen en tafels dekken. Feedback schrijven, eerstejaars begeleiden en wijn proeven hoort allemaal bij de werkbeschrijving.

Maandag sta ik om half acht ’s morgens in het restaurant. Nog maar tien dagen leidinggevende zijn en dan is het klaar!